O GALO
Luís Amado Carballo (02-05-1901/02-09-27) atópase anda
moi perto de nós. O seu pulso latexa coa forza d'hai uns anos nas nosas letras.
E por eso, poI-o ter tan perto, coido audacioso o intento de o definir dentro
do conxunto da xente moza.
Ha de pasar tempo. A literatura de hoxe
irá madurando e tomando corpo n'unha persoalidade integral.
E logo, ô frente
d'unha edición ben ordeada e composta da sua obra, será o intre de señalar,
xustamente, o seu posto no mapa do noso renacimento.
* * *
Camiño da miña terra —como sua nas
veiras de Lérez— dei con él (vrán de 1927) n'unha casiña homilde de Pontevedra.
Inda que nunca nos víramos os nosos brazos cruzáronse como pra refrorecer unha
vella aperta. Falamos de "Proel" —que saíra facía pouco—, da nova xente
e das novas ideas encol da nosa terra. El agardaba vivir n'unha escola da
montana —quezais poI-o outo Paraño— onde se reporía da saude perdida na
bretemosa veiramar. Comporía libros de romances galegos e vidas de santos.
Remataría a carreira de Letras. Na rede miragreira da Edade Meia galega
enmallara o seu espírito de poeta aldeán.
Aquel mesmo día — ¡quen-o dixera!— ô
longo das ruas vilegas quedou a madeixa das suas pisadas derradeiras. Non
tardou a morte —él ben-a sentía ir e vir ô redor seu con silenzos de loba— en
s'erguer diante d'él, ispida e dura, pra lle segal-a vida coma un xunco.
Vida a sua na que Galicia acochaba un
tesouro de verbas risoñas.
* * *
Din as xentes que pol-a veira do río
unha moza namorada escoita o ecoar das augas nos valgados e o remorso das
carballeiras, soñando n'ese tesouro de verbas que nunca mais frorecerán.
O. E.
O Galo
Abrell'as portas ao día
co-a chave do teu cantar
que xa na fonte da Lua
está lavada a mañán.
Bótall'o teu aturuxo
a paisaxe dend'o val
qu'o gran balbo das estrelas
cairá serodio no mar.
O campo cheo de frío
busca un anaco de sol,
alcéndelle unha fogueira
co lume da tua voz.
O GALO
